Οποιος βρεθεί στην Αράχωβα και ιδιαίτερα στο Πανηγυράκι, δεν θα μπορέσει ποτέ να ισχυρισθεί πως η εμμονή στην παράδοση σημαίνει καθυστέρηση ή και οπισθοδρόμηση. Και θα συμφωνήσει, πως η παράδοση είναι ανάγκη βασική στη σύγχρονη ευρωπαϊκή κοινωνία για κάποιο μέτρο σταθερότητας σ’ένα κόσμο, που αλλάζει με τρομερή ταχύτητα. Ακόμη και αν κάποιος επιμένει να θεωρεί την παράδοση ξεκομμένη απ’ την πραγματικότητα και είδος μουσειακό, όμως δεν μπορεί να παραβλέψει, πόσο γόνιμη κάνει την αραχωβίτικη ζωή μέσα στο ρωμαίικο σχήμα της.

Και βέβαια, ισχυρότατη απόδειξη είναι η ίδια η ζωή της Αράχωβας και οι αξίες που την διέπουν. Αλήθεια, ποιος, ζώντας τη γνήσια έκφραση της Ελληνικής παράδοσης στο τριήμερο Πανηγυράκι, δεν αναρωτήθηκε για τα κίνητρα, που σπρώχνουν το σύγχρονο άνθρωπο να αναζητά μανιωδώς υποσχέσεις ανανέωσης –συχνά κίβδηλης; Και ποιος δεν υποψιάστηκε, πως μια απ’ τις αιτίες της σύγχρονης πλήξης και του κορεσμού είναι η απομάκρυνση από τις αξίες της Ελληνικής παράδοσης, την απλότητα και την αυθεντικότητα;

Το Πανηγυράκι, πολυδιάστατη ελληνικότατη γιορτή, δεν συγκινεί τον Αραχωβίτη μόνο, αλλά και τον κάθε Έλληνα. Καθένας, βέβαια, ανάλογα με τις ιδιαίτερες κλίσεις του, μπορεί να προσεγγίσει το Πανηγυράκι από διαφορετική οπτική γωνία:

Ο ιστορικός θα ψηλαφίσει τα χνάρια μιας λαμπρής Ελληνικής νίκης.

Ο γλεντοκόπος θα βρεθεί μέσα σε ένα γλέντι ρωμαίικο, σαν εκείνο που ζωγραφίζει με την πένα του ο Μακρυγιάννης:

ΠΗΓΗ: «Ο Αφέντης Αϊ Γιώργης της Αράχωβας και το Πανηγυράκι» της Καλής Γ. Λούσκου και Ευάγγελου Ν. Νικολιδάκη.