Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ Η ΑΡΑΧΩΒΑ

γελάνε, κυνηγιώνται

και τα παραμικρότερα

δέρνονται, κλαίν, μαδιώνται.

Ξανάψαν και ροδίσανε,

φωνές σαν κρύα βρυσούλα,

τραντάφυλλα το γέλιο τους,

το δάκρυ τους δροσούλα.

αρχίνισαν τα ίδια.

Άναψ’ο πετροπόλεμος

πάνε τα κιαραμύδια.

-Να μαύρα, να αχρόνιαγα,

να π’να σας βγούν τα μάτια,

να π’να σας παν στ’ς μανάδες σας

παρτσιές, αμτσιές, κομμάτια !

ξύλα ο καθείς ας μάσει,

τρανή φωτιά ν’ανάψωμε

στον ουρανό να φτάσει.

Σπάρτα, πουρνάρια, λιόκλαρα,

όλα γενήκαν στάχτη

και μιας κι αυτά δεν έφτασαν,

ήρθ’η σειρά του φράχτη.

Ροδάκινα στο χνούδι,

κεράσια σταχτοπράσινα,

ντομάτες στο λελούδι,

κορόμηλα αγένωτα

και τρυφερά φασόλια…

Εμένα με μεγάλωσαν

του κόσμου τα περβόλια.

κανένας δεν τα ξέρει,

πότ’από δω, πότ’από κεί,

χειμώνα καλοκαίρι.

Ποτέ δεν παν στην εκκλησιά

και στο σχολείο ανάρια.

Γι’αυτά δασκάλα τα έλατα,

παπάδες τα πουρνάρια.

στο βράχο του Κουτρούλη

κι όλες στυλώνουνε τ’αυτί

νέθοντας στο πεζούλι.

Το φώναξ’ο πρωτόγερος

τώρα το βράδυ-βράδυ:

Στ’Αντρίτσου φέρανε μαλλιά

ίσια κι ίσια με λάδι.

σε πήλινο τσουκάλι,

περνάω, καρύδια στην κλωστή,

την τέχνη μου έχω βάλει.

Τα καλανάω ζεστά-καυτά,

τ’αφήνω να κρυώσουν,

κρεμάω σουντζούκια αραδαριά

στη σούβλα να στεγνώσουν.

γιορτάζουνε οι …άδες.

Γλυκά, σπίτι, συγύρισμα,

κοκκινιστό, σαρμάδες…

Έχω να πάω σε πολλούς,

βιάζομαι, έχω αργήσει.

Στο πόδι παίρνω το γλυκό:

Χρόνια πολλά, να ζήσει.

κι η πασχαλιά έχει ανθίσει.

Μαζεύετ’όλη η γειτονιά

στο λάκκο για να ψήσει.

Κλίματα έχω για φωτιά,

η σούβλα μου ξυλένια,

αρνάδα δωδεκάρικη,

κούπα μαλαματένια.

-μεγάλη Του η χάρη-

βάλω τη φουστανέλλα μου,

χαλάσω το μανάρι.

Το έγδαρα, το σούβλισα

και τόσφιξα στ’αλάτι.

Το έψησα, το λιάνισα

κι αρχίζω απ’την πλάτη.

ο φούρνος να καπνίζει,

να ξεφουρνίζεις το ψωμί

και να μοσχομυρίζει.

Στη μπρούμυτη πανακωτή

τυρί απ’το βαρέλι

και πιταλιές ζεστές-ζεστές,

ρουμπίνι κοκκινέλι.