Οι βοσκοί ένα κάδο γάλα, τυρί, φρούτα, ρόδα και τα νόστιμα και απαραίτητα σ’αυτές τις περιπτώσεις πλακούντια (μικρογλυκίσματα από ζύμη, κάτι σαν τηγανίτες που φτιάχνουν σήμερα στα χωριά μας).

Πιστεύεται, πως τα σημερινά χριστιανικά πανηγύρια είναι συνέχεια των γιορτών που έφτασαν ως εμάς από την αρχαιότητα.

Τα ειδώλια αυτά είναι πήλινα και χάλκινα μικροαντικείμενα. Φιάλες, ρόδακες, περόνες, πόρπες, χάλκινο ειδώλιο παιδιού, πολλοί αστράγαλοι. Ένα ειδώλιο μαρμάρινο που παριστάνει τον Πάνα και ένα ασυνήθιστο πήλινο ανάθημα τροχού με ειδώλια του Πάνα και των νυμφών σε κυκλικό χορό. Επίσης υπάρχουν και δύο νομίσματα του θεού Πάνα, κομμένα στους Δελφούς στα Ρωμαϊκά χρόνια.

Το προσιτό εμβαδόν του Κωρύκειου 'Αντρου ο Ανδρέας Τσούρας το χώρισε σε τρία δώματα, για καλύτερη γνωριμία του γραπτού και του φυσικού εντοπισμού του χώρου. Τα ονόματα που τους έδωσε είναι: «Μεγάλη αίθουσα του Πάνα» -τη βλέπουμε μόλις πρωτομπαίνουμε μέσα και είναι πράγματι μεγαλόπρεπη με τους κώρυκες, σαν πολυέλαιους να κρέμονται από την οροφή της-«Ενδιαίτημα των νυμφών» και «'Όριο ζωής και Θανάτου».

Ένα ανοιξιάτικο φωτεινό πρωινό του Απρίλη του 1989,αφηγείται ο Ανδρέας Τσούρας, ένας διαλεχτός Αραχωβίτης και καλός φίλος, ο δάσκαλος Ηλίας Λιάκος, με ανέβασε -πρώτη φορά για μένα- στον, κατά τον Στράβωνα, ιεροπρεπή Παρνασσό, να με ξεναγήσει στο εκεί ονομαστό από την αρχαιότητα Κωρύκειο Άντρο. . Είχα ζυμώσει και είχα ψήσει στη μνήμη μου το θρύλο του, που αμέσως, με την είσοδό μου σ' αυτό, η φήμη του γκρεμίστηκε στο σκοτάδι της πραγματικότητας. Μια βαριά μυρωδιά από κοπριά γιδοπροβάτων με καλημέρισε. Ο φίλος μου, ένα έξυπνο ερευνητικό μυαλό, λόγιος και αλαφροΐσκιωτος, δεν μπόρεσε και αυτός, όσο και τόσοι άλλοι επισκέπτες του, έξω από την κοινή ματιά τίποτα περισσότερο να μου προσφέρει.

Σιγά-σιγά όμως συνήλθα από τη βαρβαρότητα της στιγμής. Ο φίλος μου αντιλαμβάνεται ότι κάτι μου συμβαίνει. Ανατρίχιασα.

- Κοίτα! Κοίτα, του λεω με μια ελαφριά νυμφόπληκτη φωνή. Ο Πάνας! μπροστά στα μάτια μου! Και πράγματι απέναντί μου, από σταλαγμίτη, ο λιβαδοφύλακας Πάνας, καταπώς τον λεει o Ευριπίδης, αιώνες θαμμένος στην άγνοια των ανθρώπων, καρτερικά σιωπηλός και μεγαλοπρεπής, μέσα στη μεγάλη αίθούσα του μυθικού ανακτόρου, για πρώτη φορά μετά από εκατομμύρια χρόνια και για άλλους τόσους επισκέπτες του άγνωστος, αποκαλύπτεται στη ματιά του γράφοντα και του έκπληκτου φίλου μου.

Οι δυο μας, από δω και μπρος, τον προσφέρουμε πλέον στη φήμη των ανθρώπων, ολοζώντανο, αληθινό, έργο διάσημου σταλαχτίτη πάνω σ' έναν, επίσης διάσημο σταλαγμίτη -δουλειά αιώνων ακούραστης φυσικής υπομονής και τύχης- σε όλα τα μάτια των επισκεπτών του χώρου αυτού, που είναι κατοικία θεών, μύθου, θρύλου, παραμυθιού και ιστορίας.

Μπαίνοντας στο ενδιαίτημα των νυμφών, λίγο δεξιά, προβάλλει ένας Σάτυρος φορτωμένος ένα ασκί κρασί στην πλάτη του, ενώ στην αριστερή του μασχάλη κρατάει μια φραντζόλα ψωμί.

Σαν ακόλουθος του Διόνυσου που είναι, η μορφή του φαίνεται να βλέπει το θεό του κρασιού στα μεγάλα του κέφια. Γύρω και πάνω, πέπλα των νυμφών -ξεχωριστό αυτό της Κωρυκείας νύμφης- απλωμένα και ξεχασμένα, ανεμίζουν στο χρόνο.

Δεξιά, βγαίνοντας προς την έξοδο, ένα, σε φυσικό μέγεθος, κεφάλι μοσχαριού, χαρακτηρισμένο και πολύ όμορφο, είναι έτοιμο να βάλει τη μουσούδα του, υποθέτω, σε μια γούρνα να πιει νερό. Σε προκαλεί να το θαυμάσεις.

Οι αρχαίοι πίστευαν πως μέσα από τις σπηλιές υπήρχε o δρόμος που μπορούσε κανείς να επικοινωνήσει με τον Άδη.

Αυτό το δέος ένιωσαν οι δυο φίλοι, όταν έφθασαν στο ορόσημο που το φως φοράει τη νύχτα και χάνεται μέσα στο σκοτάδι ελεύθερο και ανεξερεύνητο.

Εκεί, δηλαδή, που η ζωή παραδίδει τη σκυτάλη στον προορισμό της.

Όταν, ανεβαίνοντας μετά από το ενδιαίτημα των νυμφών λίγο πιο πάνω, νιώσετε το «όριο ζωής και θανάτου», άθελά σας θα τραβηχτείτε προς τα έξω!

Τώρα δε μένει τίποτ' άλλο. Οπλιστείτε με τη δική σας όραση και όταν φτάσετε στο Κωρύκειο Άντρο, πάνω εκεί στον Παρνασσό, κι όταν ζήσετε αυτή την περιγραφή, κάντε μια σπονδή μέσα στη σπηλιά, έναν καλό λόγο για τον Αραχωβίτη δάσκαλο Ηλία Κ. Λιάκο και τον Κυριακιώτη ποιητή Ανδρέα Σ. Τσούρα.

ΠΗΓΗ: “ Αράχωβα Κωρύκειο Άντρο Παρνασσού, Φυσικά, ΄΄Εικαστικά΄΄ Ευρήματα’’ του Ανδρέα Σ. Τσούρα.

προηγούμενη

Σελίδα:1 2 3