Οι κάτοικοι

Σκαλωμένοι σε τούτη τη γωνιά του κόσμου, όπου συναντιέται η ημεράδα των ανθρώπων με την αγριότητα του αγέρωχου Παρνασσού, νιώθουμε ασφαλείς από κάθε σύγχρονη απειλή.

Ολάκερη η Αράχωβα απαγκιάζει σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς κάτω απ' τον περήφανο προστάτη της, τον Παρνασσό. Και αυτός στέκει αγέρωχος και καρτεράει προκλητικά τις επιθέσεις των καιρών, των χαλεπών καιρών, να τσακιστούν στις κοφτερίδες του. Ναι, εδώ είναι ένα ασφαλέστερο καταφύγιο της Ρωμιοσύνης.

Λόγια ποιητικά, ίσως πει κάποιος. Όμως για όποιον αγάπησε την Αράχωβα κι αφουγκράστηκε την καρδιά της δεν είναι κούφια λόγια.

Ποιος Αραχωβίτης δεν ξαναθέρμανε την πίστη του στον Αφέντη του, τον Αϊ-Γιώργη, κάθε άνοιξη στο Πανηγυράκι;

Ποιος δε βίωσε την αρμονία της φύσης και του ανθρώπου στο χοροστάσι της άνοιξης;

Ποιος δε διαισθάνθηκε την τέλεια συνύπαρξη των νιων και των γερόντων; Ποιος έμεινε έξω απ' αυτή τη διαλεκτική σχέση ανάμεσα στις γενιές, χωρίς χάσματα και θέσεις παρεξηγημένες;

Ποιος δε διέκρινε τη θυσία και την αγάπη σε χέρια δουλεμένα, άξια για ανυπόκριτο ασπασμό;

Ποιος δεν είδε τη μακρόχρονη φροντίδα και την ελπίδα για να κρατήσει τούτος ο τόπος, ο τραχύς, τα παιδιά του και να μην τ' αποδιώξει;

Ποιος δεν έγινε μέτοχος στη ζεστή ανθρώπινη σχέση, την ανακατεμένη με τον ήχο του τρεχούμενου νερού, περνώντας απ' την αγορά;

Οι επιβλητικές πράγματι κατακτήσεις στο χώρο της τεχνολογίας και των θετικών επιστημών είναι για τους Αραχωβίτες η μια όψη του νομίσματος.

Η άλλη δεν είναι η μηχανοποίηση του ατόμου, ούτε η ηθική αποτυχία - όπως δυστυχώς συμβαίνει στις μέρες μας. Για μας η άλλη όψη είναι η εμμονή, σ' όσα οι αιώνες δημιούργησαν, αναγνώρισαν και διακήρυξαν ως σεμνά, ευγενή και αληθινά.

Εδώ στην Αράχωβα ζούμε το χρόνο στην τρισδιάστατη πορεία του. Παρελθόν, παρόν και μέλλον χορεύουν αρμονικά στον αιώνιο ρυθμό της Ρωμιοσύνης. Αυτή η μαγική αρμονία μαγνητίζει τις ψυχές των νεώτερων. Είναι μια θαυμάσια αίσθηση, μια σταθερή οπτική γωνία, για να ερμηνέψουμε τον κόσμο της ευμάρειας, που ολοένα μπερδεύεται στις μέρες μας και τείνει να νεκρώσει τα αντανακλαστικά μας.

Πολλοί, όντας νέοι, φύγαμε μα και ξαναγυρίσαμε... και ξαναγυρνάμε αδιάκοπα στον τόπο μας και στο χρόνο του. Η καρδιά μας αγκιστρώνεται στ' άγρια ακρόκορφα με τ' ακατάλυτο άσπιλο χιόνι.

Και έτσι - όπως κι εγώ τώρα - πασχίζουμε να σώσουμε τις μυστικές φωνές, ν' αναστήσουμε τις λιγνές ξερακιανές μορφές, να ζωντανέψουμε το τραγούδι τους, την ασκητική, τη δουλευμένη ζωή τους, την ποίηση της καθημερινότητάς τους.

Βέβαια με τη διάσωση της παράδοσής μας καταπιάστηκαν άξιοι συμπατριώτες μας με πλούσιες βιωματικές εμπειρίες. Όμως και τα μικρά λιθαράκια των πιο νέων είναι μια κατάθεση ειλικρινούς αγάπης στην πολυαγαπημένη Αράχωβα.

Στους νεαρούς Αραχωβίτες απευθύνω μια προτροπή: Να γυρέψουν την Αράχωβα στην αυθεντική της μορφή και να τη διασώσουν. Έτσι θα αποκτήσουν και τη δική τους αυτοσυνειδησία σαν Αραχωβίτες και σα Ρωμιοί.

Γιατί οι νέοι είναι το αλάτι και «Εάν το άλας μωρανθή, εν τίνι αλισθήσεται;»