Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ Η ΑΡΑΧΩΒΑ

πίνοντας το περνάει

και στ’όργανό του τους καημούς

να παίζει αρχινάει.

Κι ως τα ποτήρια αδειάζουνε

και ο σεβντάς φουντώνει,

φεύγουν οι πρώτοι για δουλειά

κι αγάλια ξημερώνει.

τσιγκέλι το μουστάκι,

τούφες τ’ολόσγουρο μαλί

τρογύρω στο σκουφάκι.

Τσαρούχι κορδοφούντικο,

τριζάτο κι όλο πούλι,

κυπαρισσένιο το κορμί,

Λάμπρο Καραφασούλη.

για το Πανηγυράκι.

Θυμήθηκε τα νιάτα του

και μπήκε στο μεράκι.

Κι αν φτώχυνες κι αν ξέπεσες,

δε φταιει η αφεντιά σου,

το έχει σου κι αν έχασες

μένει η βλαχαρχοντιά σου.

αφράτη και ροδάτη,

σφουγγάει τα χέρια στην ποδιά

χαμόγελα γιομάτη.

Όλους μας καλοδέχεται

και πάντα κάτι θάχει,

λίγο λειψό μα εκλεκτό,

χάρμα για το στομάχι.

πέφτει ξερή για ύπνο,

μα κάτω στο κατώγι της

η αλεπού είχε δείπνο.

Σα θα κατέβει για τ’αυγό

να δω τι κότες θαύρει.

Έφαγε και τη λαθουρή,

πάει κι η γεννούσα η μαύρη.

και φέτος στα βαφτίσια.

Έχουν κρασιά τριώ λογιώ,

έχουν σφαχτά περίσια.

Μεστό σαν τ’αφροκύδωνο,

ροδάτο σαν το μήλο,

το βάφτισα, το μύρωσα

και τόβαλα Κοντύλω.

-το είχες λεει τάμα-

και έρρεψες τα πρόσφορα

και ρήμαξες τ’ανάμα.

Ταχιά η ώρα σου σα ρθεί

Τέσσεροι να σε πάνε,

Τρανή η καμπάνα θα βαρεί

Να δεις πως σε τιμάνε.

μου τόγραψε στο γράμμα.

Πρώτα ρακί στον καφενέ

κι απέ θα φάμ’αντάμα.

Τραβάω στο καλυβάκι μου,

το τζάκι μου ετοιμάζω,

ροζιά βαίνω ελάτινα,

πατσά τραγίσια βράζω.

πούν’άσημ’η γενιά μου;

Όμως ποιος είμαι αν θες να δεις

ρώτα τη γειτονιά μου.

Σου τόπα μια,σου τόπα δυό,

σου τόπα τρεις και δέκα:

Θέλω κι εγω να παντρευτώ,

λιμάζω τη γυναίκα.

-θα πεις το παρακάνω-

όμως τόχω μονάκριβο

κι άργησα να το κάνω.

Αδιάβαστο, χωρίς φαγί,

ολημερούλα παίζει:

-Έλα να δεις τι σόχω εγώ,

ψωμί με πετιμέζι.

πόσο νωρίς νυχτώνει.

Κυρούλα πλέκει στο σκαμνί

κι εγώ στο παραγώνι.

Απαρατάει το πλέξιμο,

τα ξύλα συνταυλίζει,

με παίρνει στην ποδιούλα της

και παραμύθι αρχίζει.