Ο Παρνασσός το όνομά του το πήρε από το γιο της νύμφης Κλεοδώρας, Παρνασσό. ΄Ηταν αφιερωμένος στον Απόλλωνα, τις Μούσες και τις Νύμφες. Μερικοί αρχαίοι συγγραφείς τον θέλουν «δικόρυφο» ή καί «δικόρυμβο». Από άλλους όμως αναφέρονται περισσότερες κορυφές. Η Υάμπια, η Ναυπλία, το Κωρύκειον όρος, η Τιθορέα, ο Κατοπτήριος και η Λυκώρεια.

Οι δυο ψηλότερες κορφές του Παρνασσού, είναι η Λιάκουρα (Λυκώρεια) 2.457 μ. και ο Γεροντόβραχος 2.435μ. Ανάμεσα σε αυτές τις κορυφές και στη ράχη Αρνόβρυση, λειτουργούν σήμερα τα δυο γνωστότερα χιονοδρομικά κέντρα, Φτερόλακα και Κελάρια.

Από τον Κατοπτήριο ή και Κατοπτευτήριο,ο Απόλλωνας κατόπτευσε καί τόξευσε στούς Δελφούς τον δράκοντα Πύθωνα.

Στη Λυκώρεια πάνω στάθηκε ή κιβωτός κατά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα. Ήταν το Αραράτ της αρχαιότητας.

Σταμάτησε η καταστροφή και τα νερά αποτραβήχτηκαν. Τότε ο Δευκαλίωνας βγήκε από την κιβωτό του μαζί με τη γυναίκα του Πύρρα και έκαναν θυσία στο Φύξιο Δία. Αυτός τόσο ευχαριστήθηκε που τους έστειλε το φτεροπόδαρο Ερμή να τους τάξει πως θα τους έκανε ότι καλό του ζητούσαν. Αξίωσε λοιπόν ο Δευκαλίωνας να αναστήσει το ανθρώπινο γένος. Φαίνεται όμως πως δεν εισακούστηκε.

Κατηφόρισε στους Δελφούς ο Δευκαλίωνας με την Πύρρα και από τα ιερά της θέμιδος πήρε τούτη τη συμβουλή : Με σκεπασμένο πρόσωπο να πετάξουν αυτός και η γυναίκα του τα κόκαλα της μητέρας τους για να αποκτήσουν καινούργιους συντρόφους. Ανέβηκαν ξανά στη Λιάκουρα. Άρχισαν τότε να ρίχνουν πίσω τους τα κόκαλα, πέτρες από τη γη, τη μητέρα όπως τους είχαν συμβουλεύσει. Κάθε πέτρα που πετούσε ο Δευκαλίωνας γινόταν ένας άντρας και από την Πύρρα μια γυναίκα. Οι λαοί ονομάστηκαν έτσι μεταφορικά από το ΄΄λάας΄΄ που θα πεί πέτρα. Από τον Παρνασσό λοιπόν ξεκίνησε κατά τη μυθολογία η καινούργια ανθρωπότητα.. .. ..

Τα όργια αυτά δεν είχαν αισθησιακή αντίληψη μα αισθητική:

Κάθε δυο χρόνια, όταν άρχιζε ο χειμώνας, γυναίκες από την Αττική, τους Δελφούς και τη Βοιωτία, συνάζονταν στους Δελφούς για τα όργια του Διονύσου, που πίστευαν πως ο θεός αυτός κρυβόταν τότε στις χαράδρες του Παρνασσού. Ντυμένες με κατσικοδέρματα, στολισμένες με στεφάνια από κισσό και με δάδες στα χέρια τις ονόμαζαν Θυιάδες ή και Θυίες. Ύστερα από μυστική θυσία, ξεχύνονταν ορμητικά από τους Δελφούς για το Κωρύκειο και από εκεί τραβούσαν για τις κορφές του Παρνασσού , χόρευαν τους οργιαστικούς τους χορούς, με συνοδεία τους αυλούς, τα κύμβαλα και τα τύμπανα που συχνά ανακατεύονταν με τη βοή της χειμωνιάτικης θύελλας. Την νύχτα σκορπίζανε στις πλαγιές και έτρεχαν με αναμμένους τους δαυλούς. Ήταν φορτωμένες τα τρόφιμά τους και ασκούς με κρασί. Άντρες όμως απαγορεύονταν να πάρουν μέρος στα Διονυσιακά όργια.

 Συνέχεια