Ω ΕΛΛΑΔΑ !...

ΠΑΤΡΙΔΑ ! ...

ΠΑΤΡΙΔΑ ! ...

...Κι' όλη φωτιά των ουρανών

με κύκλωσε μου κρύβει

το πνεύμα μου βουβό.

Τι πια με κράζει αμείλιχτη

του νου μου η πάνοπλη ήβη

προς τ' άστρα ν' ανεβώ

Άγγελος  Σικελιανός.

Είκοσι χιλιάδες πόδια πετάμε ψηλά

πάνω από την πατρίδα Ελλάδα...

Πέτρα, αίμα και ψυχή

του τόπου μου οι διαλεχτές χαρές,

κι' ο Παρνασσός δεν λέει να λειώσει το χιόνι του.

Λάμψη από αιθέρα και κρύσταλλο.

Ηλεκτρισμένα νιάτα καλπάζουν

καβάλα πηγαίνουν στον άνεμο.

Δυόσμο και δεντρολίβανο μοσχοβολάνε.

Τα δάχτυλά τους είναι βαμμένα μες την φωτιά.

Ποτάμια ξέχειλα ηδονής

με το ζεστό φιλί της ελιάς,

σε μια πλεξούδα κόρη λυγαριάς ερωτευμένα.

Αγόρια μελαχρινά και ξανθά

του Μοριά της Ρούμελης και της Κρήτης.

Παιδιά του Αισχύλου παλιά γενιά

κάποτε τα θρακικά πελάγη διαβαίνοντας,

το θάνατο πατάνε στις εφτά κορφές

με της αυγής το χρώμα κεντημένοι.

Φάνηκε η βαθιά χαράδρα της Λιάκουρας.

Γαλαζοπράσινος αγέρας σερπετός

πλέκεται στις μακρινές γενειάδες των βράχων.

Και η γέφυρα της Αλαμάνας...

Μύθος και πάθος του κάθε Έλληνα.

Εκείνος ο Διάκος!...

Αχ! εκείνος ο Διάκος ο αλύγιστος

πώς βάσταξε τόση τυράγνια.

 

Φωτιά και τσεκούρι ο κάθε Έλληνας.

Πέτρα, αίμα και ψυχή

του τόπου μου οι διαλεχτές χαρές.

Είκοσι χιλιάδες πόδια μ' ένα σιδηρόφραχτο Μιράζ.

Λάμψη από αιθέρα και κρύσταλλο.

Αλύγιστες σκιές της μοναξιάς μου την ώρα αυτή

η Αράχωβα τα Σάλωνα κι' ο Κορινθιακός.

 

Ελλάδα πατρίδα...πατρίδα!...

Κι' ύστερα η πεδιάδα της Κρίσας!

Στα δέκα οχτώ σου χρόνια, Ηνίοχε, νικητής,

παιδί της αιώνιας πατρίδας στους Δελφούς,

κι εγώ μαζί σου Αμφικτύονας,

Πρόμαχος και Οικοδόμος της Ειρήνης.

Μεγάλος Ικέτης και Φίλος...

VESTE NOBILIS MAGNUS κατά την επιγραφή.

Αδελφωμένος με την προφήτισσα,

στα λαμπερά δώματα του Φοίβου.

Κι' εγώ μαζί σου Διάκος ή Έλληνας Αεροπόρος.

Πολεμιστής. Κρατώντας τον Ιερό Τρίποδα,

με τα πλεγμένα δαφνόκλαδα.

Ανάθημα των πανελλήνων

στο Δελφίνο DIVUS Αχαϊκό

με τους λευκούς κύκνους ποιμένας,

στου Άδμητου τα στριφτοκέρατα κοπάδια.

 

Ώ Ελλάδα πατρίδα!...πατρίδα...

βασίλισσα των μακρινών αστερισμών.

Στη μοναξιά μου, πώς με πληγώνεις...

 

*  "ΚΑΒΑΛΛΑΡΗΔΕΣ Τ' ΟΥΡΑΝΟΥ" του Γιάννη Παπαπανάγου.